ijspret Wist ik veel wat ze van plan waren. Ik zat op het ijs midden op de vijver met mijn camera naar een paar jonge zeemeeuwen te loeren en toen zag ik ze zitten, die twee. Die grijze pikte die donkere telkens in de kop. Die donkere zat zielig in elkaar gedoken en liet het zich welgevallen zonder te bewegen. 'Wat sneu' dacht ik 'die is vast ziek'. Dat ging wel zo'n 5 minuten door en die grijze maar vlooien. Dat doen duiven toch niet? Dus ik sloop naderbij om deze aberratie van de natuur vast te leggen. Toen begon die grijze ineens mallotig om de zwarte heen te dribbelen en de zwarte was ineens helemaal beter en ging zowaar ook meedoen. Af en toe staken ze hun kop in hun rugveren, alsof ze het plotseling anders hadden bedacht en toch maar een dutje gingen doen, maar dan stapte die grijze weer enthousiast verder. En toen, je wilt het bijna niet geloven, ging die grijze plat en sprong die donkere er bovenop. Ik zou toch gezworen hebben dat die grijze het mannetje was, zoveel zin had die erin. Nou, hij was er maar net af, toen kwam er een derde aanzetten. Die kreeg een rotschop en begon het stel opnieuw. Dat had ik ook nog in de animatie willen opnemen, maar dat werden te veel bytes. Ik had ze moeten tegenhouden, die twee. Nu hebben we straks nog meer duiven en dat is dan mijn schuld.