Ganzenhoeder Ze hadden de hele groep weggehaald, de 15 ganzen die hun stek hebben bij het gedeelte van het Noorderplantsoen waar de Noorderzon zou plaatsvinden. Ook de Watervreesgans en de Mankpoot, de hele bups. Zonder met mij te overleggen. In de nacht van de opening van de Noorderzon was het mij al vreemd te moede. Een ondefiniëerbaar gemis, totdat ik besefte dat het de ganzen waren. Het hele plantsoen heb ik in het donker afgezocht en geroepen ook, maar ze waren verdwenen. De volgende dag bel ik met de gemeente waar een meneer Kluiving mij te woord staat. "Ze zijn weggevangen, mevrouw. Dit is omdat ze agressief naar de bezoekers worden. Met name kinderen krijgen het te verduren omdat die zo klein zijn en het brood op 'pikhoogte' vasthouden." Ik moet dit even op mij in laten werken voordat ik begrijp wat hij bedoelt. "Waar zijn ze heen? En hoe ging dat in zijn werk? Kan ik ze ook bezoeken?" "Ze zijn meegenomen door de Drentse schaapsherder Ron Snoeck. Die heeft momenteel tijd over omdat zijn 30 Drentse heideschapen nog steeds in afzondering staan vanwege de mond- en klauwzeer." "Maar HOE dan? Ze gingen toch niet vrijwillig, neem ik aan." "Nou, gewoon, in een kudde, net als schapen. De Border Collies wisten ze mooi bij elkaar te houden. Bij het Emmaviaduct gingen er een paar vandoor, maar de honden wisten ze weer terug te drijven. Van daar af hebben ze de B-wegen genomen." "Ik vind het onverantwoordelijk! Weet u wel dat er een mankpoot bij is die amper kan lopen? Had tenminste die niet in een taxi gekund? Ik zal dit scherp in de gaten houden. Het zijn er 15. Ik ken ze allemaal bij naam en toenaam. Wee het gebeente van de gemeente als ze niet allemaal ongedeerd terugkomen." Ik neem dit hoog op. "U hoeft u echt geen zorgen te maken, mevrouw, ze zijn goed aangekomen. In de Asser Courant heeft zelfs een fotootje van ze gestaan. Ik zie de mankpoot er niet bij staan en ook de watervreesgans niet. Zouden die al verbarbecued zijn? Vrijdag. Hoewel het zindert van de geluidsoverlast voelt het plantsoen zonder de ganzen leeg. Als ik mijn ronde doe bezoek ik treurig gestemd hun smerige stekken. Gess, wat een massa stront produceren die beesten. Op de kinderspeelweide sta ik even stil en mompel haatdragend: "jullie schuld!" Zaterdag. Zoals gewoonlijk doe ik mijn Noorderplantsoenronde. Tropisch warm lijkt het wel vandaag en ik zoek even een schaduwplek op, boven op een heuveltje waar het Noorderzonkabaal niet goed kan doordringen. Ik knabbel wat aan het brood voor de vogeltjes en staar voor mij uit. Dan zie ik ze ineens: ganzen die wat doelloos in het water drijven. Mijn hart springt op en ik ook. Zouden ze dat zijn, dat kan toch helemaal niet? Ik ren naar beneden naar de waterkant. Verrek! Het zijn ze! Sommige ganzen hebben mij ook in de smiezen gekregen en beginnen mijn kant op te zwemmen. Ik tel ze: 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14... shit, 1 te weinig. En wat doen ze raar ongecoördineerd, zo ken ik ze niet. 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14... wie mist er? Dan zie ik het: de watervreesgans, die is er niet bij. Als ik het niet dacht. Die is natuurlijk de pan in gegaan. De ganzen klauteren mijn waterkant op, maar niet van harte. Wat mankeren ze toch? Dan hoor ik het: heel in de verte, aan de overkant van het water staat ie op een verkeerde plek te krijsen van jewelste, de watervreesgans. Hij durft het water niet in en wil er wel bij zijn. Ik besluit tot een geheide motiveringstactiek: uitbundig brood strooien voor zijn maatjes die dan meteen geweldig veel kabaal maken. En ja hoor, de watervreesgans stort zich in het water en met de moed der wanhoop trappelt hij naar ons toe. Thuis. We zijn weer helemaal compleet. Aangedaan, ontroerd. Ik word ook wel gepikt, maar dat is van blijdschap denk ik dan, of omdat ik dingen op pikhoogte doe. De Mankpoot verwen ik extra, die ziet er uitgeput uit. Ik ga in het gras zitten. De ganzen besnuffelen de lens van mijn camera en zijgen dan de een na de ander naast mij neer. We gaan een dutje doen.